Dominik Senkowski - blog

"dr Śmigielski: (…)Jednak jak komuś pomaga dany sposób, to dobrze. Nawet jak jest to zaklinanie węża, a jemu to służy, to niech sobie to robi. Ważne by pomagało.


Dominik Senkowski: Nawet jeśli piłkarz leczy się u znachora? Tak wynika z wywiadu, którego udzielił Ivica Vrdoljak.

dr Śmigielski: Ok, w tym wypadku bym się zastanowił.

Dominik Senkowski: (czytamy doktorowi Śmigielskiemu fragment wywiadu „Vrdoljak: Wyleczył mnie znachor z Bośni” udzielonego przez kapitana Legii gazecie „Fakt”. – Nareszcie wyleczyłem kontuzje. W poprzedniej rundzie to był mój największy problem, a zimą jedną nogą byłem już na stole operacyjnym. Oswajałem się z myślą, że na pierwsze mecze nie zdążę się wyleczyć. Wtedy koledzy z Chorwacji polecili mi specjalistę z Bośni, który pomagał już takim sławom jak Kaka, Inzaghi, Zanetti czy Djoković. Pojechałem do Bośni, gdzie spec od terapii manualnej, chiropraktyk wszedł mi głęboko palcami w pachwinę. Wyłem z bólu, następnego dnia wszystko bolało mnie jeszcze bardziej, ale po kilku dniach przestałem czuć dolegliwości i dzisiaj kontuzja to już tylko kiepskie wspomnienie. – powiedział Vrdoljak w marcu 2012 roku.)

dr Śmigielski: To niekoniecznie musiał być znachor. Chiropraktyka to taka specjalna dziedzina, podobna do rehabilitacji. W Stanach możemy spotkać dosyć dużą grupę chiropraktyków. Jak oni działają? Uciskają bardzo mocna na nerwy, wywołują ból, bramkują. To jest tzw. „efekt bramkowania”. Na czym on polega? Wywołujemy w jednym miejscu większy ból niż w drugim i tym samym gasimy go tam, gdzie był na początku. Jednak to może być złudne. Jeśli bowiem komuś się coś faktycznie naderwało, to za pomocą wspomnianych praktyk wcale nie udało się wyleczyć. Natomiast piłkarz może dzięki nim nie czuć bólu przez pewien czas. To jest właściwie dla niego najważniejsze. Jak mu się urwie, to się będzie martwił. Byleby nie bolało. Słyszałem o tym chiropraktyku z Bośni, ale bardziej przez Djokovicia niż przez piłkarzy. Trzeba zaznaczyć, że ci specjaliści nie są ludźmi z kosmosu. Taką wiedzę trzeba zdobyć, wyszkolić się. W Warszawie jest taka szkoła, w ramach której odbywają się kursy chiropraktyki. Ludzie uczą się tam jak mobilizować tkanki. 

Dominik Senkowski: W przypadku sportowca jest to chyba jednak działanie na krótką metę?

dr Śmigielski: Może on uzyskać efekt tylko na jakiś czas. Ale czasami bywa to niezwykle skuteczne.

Dominik Senkowski: Ten uraz wrócił Vrdoljakowi kilka miesięcy później – w lipcu 2012 roku.

dr Śmigielski: Tak jak powiedziałem, mógł nie czuć bólu, ale to nie znaczy, że wyleczył kontuzję. Przez pewien czas nie bolało go, bo to tak jakby wziął lekarstwo. Poczuł się fantastycznie, myślał, że go wyleczono. A jednak nie. Bo są pewne racjonalne dowody na to, że coś się urwało. Jeśli robimy badania i okazuje się, że coś jest naderwane – to jest naderwane. I choćbyśmy nie wiem jak włożyli palec, to dalej będzie naderwane. To dość logiczne."





Kluczowe wydaje się sformułowanie: „mógł nie czuć bólu, ale to nie znaczy, że wyleczył kontuzję”. Nie wyleczył. Wszystko wskazuje na to, że Vrdoljak od kilku lat grał z urazem kolana. Kolana, które w końcu musiało powiedzieć: „stop”. I powiedziało. W dodatku na tyle dosadnie, że zawodnik nie zdołał już wrócić do gry i ostatecznie kilka dni temu zawiesił buty na kołku.

Morał z tej historii jest taki: sportowcu, nigdy nie lekceważ swojego zdrowia. Chorwat podobno długo nie był przekonany do tego, by poddać się zabiegowi. W końcu w sierpniu 2015 r. przeszedł operację. W listopadzie tamtego roku przyznał zaś:

Można się mądrzyć po czasie, że to było do przewidzenia. Faktem jest jednak, że jeśli gra się przez ponad trzy lata z niewyleczoną kontuzją to taki stan rzeczy nie może się dobrze skończyć. Nadszarpnięty organizm odmówił w końcu posłuszeństwa. Zabieg przyszedł najprawdopodobniej zbyt późno by pomocnik mógł myśleć o powrocie na piłkarskie boiska. Czy winny jest tylko piłkarz? Być może także jego klub (Legia Warszawa), który zbyt mało zrobił by przekonać swojego pracownika do poddania się operacji.

Konsekwencje igrania ze zdrowiem mogą być jak widać bardzo poważne: Vrdoljak od 2015 r. nie zagrał już w piłkę, stracił opaskę kapitańską w Legii, ostatecznie też opuścił Łazienkowską w sierpniu 2016 r. Gdyby nie ta historia z kolanem, być może spełniłby on swoje wielkie marzenie: zagrać z "Wojskowymi" w Lidze Mistrzów.

Kiedyś był tylko Adam Małysz i długo długo nikt. Sukcesem był drugi polski skoczek w finałowej serii konkursu. Później nastały czasy triumfów Kamila Stocha, ale za nim też nie poszli koledzy. W tym sezonie to się zmieniło. Piotr Żyła skacze regularnie daleko, Maciej Kot wygrywa swoje pierwsze konkursy w życiu. Skąd te wyniki? Dlaczego akurat teraz?    

• Kamil Stoch liderem Pucharu Świata, wygrał siedem konkursów w tym sezonie 
• Maciej Kot jest piąty w klasyfikacji generalnej, wygrał dwa konkursy w Azji ostatnio
• Piotr Żyła balansuje na granicy pierwszej dziesiątki Pucharu Świata
• pozostali: Jan Ziobro i Dawid Kubacki bywają w pierwszej dziesiątce czy piętnastce danych zawodów 
• Polska jest liderem w klasyfikacji Pucharu Narodów 

„Psycholog? W drużynie nie ma wariatów”.

Z Jerzym Janowiczem na lotnisku Okęcie, lipiec 2014 r.

Jeśli Jerzy Janowicz nie chce do reszty zmarnować swojej kariery to rok 2017 jest chyba ostatnim by zacząć ją odbudowywać. Lata lecą nieubłaganie. Janowicz nie jest już młodym-zdolnym, coraz bliżej mu do miana jednego z najbardziej zmarnowanych tenisowych talentów ostatnich lat. Co musi się stać, żeby polski tenisista ponownie zaczął odnosić sukcesy?

- Na igrzyskach w Rio mojego syna interesuje tylko zwycięstwo. U niego nie ma minimalistycznego podejścia. Pracuje bardzo ciężko, nawet po 5-6 godzin dziennie - mówił w wywiadzie z Eurosport.Onet.pl ojciec najlepszego polskiego tenisisty.

- Jerzyk się nie wykłócał. To polscy dziennikarze opowiadają głupoty i szukają sensacji – przekonywali rodzice Janowicza, tym razem w wywiadzie dla Natemat.

Polak w 2016 roku rozstał się ze swoim długoletnim fińskim trenerem Kimem Tiilikainenem. Obecnie trwają poszukiwania jego następcy. Słusznie, skoro Fin nie był w stanie już wpłynąć na swojego podopiecznego to należało poszukać kogoś nowego. Jednakże nawet Brad Gilbert nie pomoże jeśli tak mocno w karierę zawodnika z Łodzi zaangażowani będą jego rodzice. Tym bardziej, że oni nie widzą nic złego w zachowaniu swojego syna, w jego emocjonalnym nieporządku i nie uznają, że kolejne porażki mogą być spowodowane trudnym charakterem ich dziecka. Gdy do sieci wypływa film, na którym widać jak polski tenisista gra na komputerze przez internet i w pewnym momencie ze złości niszczy sprzęt, to jaka jest reakcja jego najbliższych? Obrona przez atak na dziennikarzy oraz zaklinanie rzeczywistości poprzez dowodzenie, że Janowicz nie ma problemów z osobowością.




Tymczasem możesz mieć nawet największy talent, wypić cały kociołek napoju magicznego od Panoramiksa ale jeśli nie jesteś psychicznie gotowy do sportowej rywalizacji to sukcesów nie osiągniesz. I dopóki nie zrozumie tego sam zainteresowany, dopóty jego największym osiągnięciem pozostanie półfinał Wimbledonu z 2013 roku.

– Dość dyskretnie sygnalizowałem w swoich transmisjach ze spotkań Janowicza, że nie tyle niepokoi mnie jego gra, co jego osobowość – jego zachowanie. Na tych konferencjach prasowych znalazłem niestety potwierdzenie. Nadmierna miłość własna, zarozumiałość, brak zrozumienia, czym jest autorytet w życiu młodego człowieka, brak taktu, brak wyczucia.  Tenis wymaga odporności. Tej odporności niestety Janowicz nie ma – mówił w wywiadzie radiowym dla „Jedynki” legendarny komentator Bohdan Tomaszewski.

Moim zdaniem nie wszystko jest jeszcze stracone. Blisko 27-letni tenisista może wydostać się ze sportowego niebytu. Do tego potrzeba jednak nie tyle ciężkiej pracy na korcie czy na siłowni co przede wszystkim w poradni psychologicznej. Bo to, że Janowicz wciąż może grać jak równy z równym z najlepszymi pokazały jego niedawne dwa tegoroczne pojedynki. Oba przegrane, ale w sposób minimalny. W Australian Open Janowicz odpadł w 1. rundzie po porażce z Ciliciem 6:4,6:4, 2:6,2:6,3:6. Z kolei w Sofii uległ Dimitrowowi 6:4,3:6, 5:7. Kilka piłek inaczej zagranych i 248 na świecie zawodnik ograłby rywali ze światowego topu. 

Aby nie były to pojedyncze oznaki dobrej gry a stała tendencja zwyżkowa konieczne są radykalne zmiany u naszego tenisisty. Dawno polski tenis nie miał takiego talentu i żal byłoby za kilka lat wspominać łodzianina jako dobrze zapowiadającego się gracza, który jednak zupełnie zaprzepaścił swoje szanse. Oby za 2-3 lata nie trzeba było podsumowywać zakończonej kariery Jerzego Janowicza słowami Wyspiańskiego: „Miałeś chamie złoty róg, ostał ci się ino sznur”.