2017 - Dominik Senkowski

Przed Czarnogórą doradzam Nawałce: Fabiański czy Szczęsny? Krychowiak czy Linetty? Milik czy Teodorczyk?

13:12

Zorganizujmy Mistrzostwa Świata w skokach!

08:06

Rybusowi zalecam spokój

02:03

Podobnie jak Grzegorz Krychowiak ma problem z regularnym występowaniem na boiskach francuskiej Ligue 1. 27-letni Maciej Rybus zimą chciał nawet odejść z Olympique Lyon. Gdyby jednak zapytał mnie o zdanie w tej sprawie, poradziłbym: zostać przynajmniej do następnej zimy.

Dlaczego? Otóż sytuacja Krychowiaka i Rybusa tylko na pozór wydaje się taka sama. Obaj latem 2016 roku zmienili kluby, obaj na mocniejsze. Jednak nie znajdują zaufania w oczach swoich trenerów. W obu przypadkach cierpi nie tylko sam zawodnik, ale również reprezentacja Polski. Na tym jednak kończą się podobieństwa.

Maciej Rybus jest w sytuacji ni to lepszej ni to gorszej od swojego kolegi z kadry. Były piłkarz Legii nie grał na Euro 2016, nie zapłacono za niego tak wielkiej fortuny (choć cztery miliony euro to też nie drobne), na pewno oczekiwania (a przez to ewentualne rozczarowanie) są wobec niego sporo mniejsze.

Z drugiej zaś strony Rybus po odejściu z Łazienkowskiej występował jedynie w Rosji. "Jedynie" bowiem trudno uznać, by cała Europa z zapartym tchem śledziła rozgrywki ligi rosyjskiej, a już tym bardziej występy Tereka Grozny. Dlatego "Ryba" dla wielu na Zachodzie wciąż jest zawodnikiem na w pół anonimowy.Nie ma takiej marki jak Krychowiak, trudniej byłoby mu o dobry transfer.

Rybus przechodził do Francji nie dość, że z innej ligi, to jeszcze słabszej, z klubu nieporównywalnie na niższym poziomie sportowo-organizacyjnym niż Lyon. Śmiem twierdzić, że w jego przypadku przeskok był większy niż w przypadku Krychowiaka, który bądź co bądź występował w Sevilli, w silnym europejskim zespole. Z kolei nawet napompowany milionami dolarów przez właściciela klubu Terek nie zbliżał się do poziomu Olympique.

Przede wszystkim jednak głównym problemem Rybusa w jego nowym francuskim zespole jest konkurencja. 27-letni Polak może występować na lewym skrzydle i lewej obronie. Dotychczas w tym sezonie zagrał w 23 spotkaniach, z czego 16-krotnie w lidze, jednakże w tych ostatnich rozgrywkach zaliczył łącznie jedynie 965 minut. Jedynie, bowiem jego konkurent do gry w linii defensywnej 32-letni Jeremy Morel w samej tylko lidze zanotował 21 występów (łącznie 30), a co ważniejsze będąc 21 razy na boisku zanotował 1823 minuty, czyli grał pod tym względem prawie dwa razy więcej niż Rybus w Ligue 1.

Jak nie defensywa, to może skrzydło? Nic bardziej mylnego, tu konkurencja jest jeszcze silniejsza. Przede wszystkim w osobie sprowadzonego w ostatnim zimowy okienku Memphisa Depaya. Holender zdążył już zanotować kilka asyst i bramek we Francji, jest bez porównania gwiazdą większą aniżeli reprezentant Polski. Depay co prawda jest napastnikiem, ale często grywa na boku pomocy. Prócz holenderskiego piłkarza w Lyonie występuje także Maxwel Cornet - dwudziestoletni Francuz. Prawdziwa perełka. Mimo młodego wieku w samych tylko rozgrywkach ligowych zaliczył w tym sezonie już 22 występy, na murawie spędził 1332 minuty. Również asystuje i strzela czego nie można powiedzieć o polskim piłkarzu (w tym sezonie bez gola i jedna asysta).

W efekcie Rybusowi brakuje: statystyk, ogrania w lidze, trochę nazwiska, francuskiego paszportu i szczęścia. Wszystko można nadrobić ( no może lepiej prócz paszportu) ale potrzeba czasu. W dodatku tak się złożyło, że Lyon znakomicie radzi sobie w tym sezonie i trener zwycięskiego składu tak łatwo nie będzie zmieniał. Polak musi czekać na swoją szansę. W takich zespołach jest oczywistym, iż na każdej pozycji włodarze klubu starają się mieć co najmniej dwóch równorzędnych zawodników. Występy ligowe, w krajowych pucharach, w europejskich rozgrywkach - wszystko to zmusza do budowania silnej, równej kadry, złożonej z 22 piłkarzy o podobnym poziomie. Dlatego też Rybusowi zalecam spokój. Nie został odstawiony na boczny tor, nawet jeśli ma takie wrażenie. W styczniu podobno chciał odejść z Lyonu:

Trudno jest mi się zgodzić z decyzją trenera, ale nie jestem jego pierwszym wyborem. (...) Po głowie krążyły różne myśli. To dla mnie najtrudniejszy moment w karierze. Zastanawiałem się, czy może nie trzeba czegoś zmienić - mówił w rozmowie z serwisem SportoweFakty.pl

27-latek postanowił jednak zostać i walczyć o miejsce w składzie. Słusznie. Przypomnijmy, że o swoje musieli się bić jeszcze lepsi piłkarze niż "Ryba", np: Lewandowski czy Piszczek w Borussii. Też początkowo nie byli pierwszymi wyborami trenera. Ale to się zmieniło, czego życzę także Rybusowi.

Smutny koniec Ivicy Vrdoljaka

02:56

Najdroższy piłkarz w historii Ekstraklasy (1,5 mln euro). Prawdziwy czołg w środku pola. Sukcesy z Legią: dwa tytułu Mistrza Polski, cztery Puchary Polski. Chorwat Ivica Vrdoljak kilka dni temu zakończył swoją karierę. W blasku fleszy? Skądże. Z poczuciem spełnienia? Wątpliwe - ostatnie dwa lata stracił z powodu kontuzji kolana. Kontuzji, której może nie tyle można było uniknąć, co inaczej jej przeciwdziałać.

Były kapitan Legii Warszawa swój ostatni mecz rozegrał 17 maja 2015 r. przeciwko Śląskowi Wrocław. W poniedziałek, 20 lutego 2017 r. przeszedł na piłkarską emeryturę.

Zdrowie Vrdoljaka zaczęło się sypać dużo wcześnie aniżeli w 2015 r. Już w 2012 r. piłkarz chwalił się w wywiadzie dla gazety „Fakt”, iż jego przewlekłe problemy zdrowotne wreszcie odeszły w niepamięć, a wszystko dzięki… znachorowi z Bośni. Gdy w grudniu 2013 r. miałem niezwykłą przyjemność i zaszczyt przeprowadzać wywiad ze światowej sławy lekarzem dr Robertem Śmigielskim, to wówczas poruszyliśmy temat chorwackiego pomocnika Legii.

Oto fragment wywiadu:

"dr Śmigielski: (…)Jednak jak komuś pomaga dany sposób, to dobrze. Nawet jak jest to zaklinanie węża, a jemu to służy, to niech sobie to robi. Ważne by pomagało.

Dominik Senkowski: Nawet jeśli piłkarz leczy się u znachora? Tak wynika z wywiadu, którego udzielił Ivica Vrdoljak.

dr Śmigielski: Ok, w tym wypadku bym się zastanowił.

Dominik Senkowski: (czytamy doktorowi Śmigielskiemu fragment wywiadu „Vrdoljak: Wyleczył mnie znachor z Bośni” udzielonego przez kapitana Legii gazecie „Fakt”. – Nareszcie wyleczyłem kontuzje. W poprzedniej rundzie to był mój największy problem, a zimą jedną nogą byłem już na stole operacyjnym. Oswajałem się z myślą, że na pierwsze mecze nie zdążę się wyleczyć. Wtedy koledzy z Chorwacji polecili mi specjalistę z Bośni, który pomagał już takim sławom jak Kaka, Inzaghi, Zanetti czy Djoković. Pojechałem do Bośni, gdzie spec od terapii manualnej, chiropraktyk wszedł mi głęboko palcami w pachwinę. Wyłem z bólu, następnego dnia wszystko bolało mnie jeszcze bardziej, ale po kilku dniach przestałem czuć dolegliwości i dzisiaj kontuzja to już tylko kiepskie wspomnienie. – powiedział Vrdoljak w marcu 2012 roku.)

dr Śmigielski: To niekoniecznie musiał być znachor. Chiropraktyka to taka specjalna dziedzina, podobna do rehabilitacji. W Stanach możemy spotkać dosyć dużą grupę chiropraktyków. Jak oni działają? Uciskają bardzo mocna na nerwy, wywołują ból, bramkują. To jest tzw. „efekt bramkowania”. Na czym on polega? Wywołujemy w jednym miejscu większy ból niż w drugim i tym samym gasimy go tam, gdzie był na początku. Jednak to może być złudne. Jeśli bowiem komuś się coś faktycznie naderwało, to za pomocą wspomnianych praktyk wcale nie udało się wyleczyć. Natomiast piłkarz może dzięki nim nie czuć bólu przez pewien czas. To jest właściwie dla niego najważniejsze. Jak mu się urwie, to się będzie martwił. Byleby nie bolało. Słyszałem o tym chiropraktyku z Bośni, ale bardziej przez Djokovicia niż przez piłkarzy. Trzeba zaznaczyć, że ci specjaliści nie są ludźmi z kosmosu. Taką wiedzę trzeba zdobyć, wyszkolić się. W Warszawie jest taka szkoła, w ramach której odbywają się kursy chiropraktyki. Ludzie uczą się tam jak mobilizować tkanki.

Dominik Senkowski: W przypadku sportowca jest to chyba jednak działanie na krótką metę?

dr Śmigielski: Może on uzyskać efekt tylko na jakiś czas. Ale czasami bywa to niezwykle skuteczne.

Dominik Senkowski: Ten uraz wrócił Vrdoljakowi kilka miesięcy później – w lipcu 2012 roku.

dr Śmigielski: Tak jak powiedziałem, mógł nie czuć bólu, ale to nie znaczy, że wyleczył kontuzję. Przez pewien czas nie bolało go, bo to tak jakby wziął lekarstwo. Poczuł się fantastycznie, myślał, że go wyleczono. A jednak nie. Bo są pewne racjonalne dowody na to, że coś się urwało. Jeśli robimy badania i okazuje się, że coś jest naderwane – to jest naderwane. I choćbyśmy nie wiem jak włożyli palec, to dalej będzie naderwane. To dość logiczne."

Kluczowe wydaje się sformułowanie: „mógł nie czuć bólu, ale to nie znaczy, że wyleczył kontuzję”. Nie wyleczył. Wszystko wskazuje na to, że Vrdoljak od kilku lat grał z urazem kolana. Kolana, które w końcu musiało powiedzieć: „stop”. I powiedziało. W dodatku na tyle dosadnie, że zawodnik nie zdołał już wrócić do gry i ostatecznie kilka dni temu zawiesił buty na kołku.

Morał z tej historii jest taki: sportowcu, nigdy nie lekceważ swojego zdrowia. Chorwat podobno długo nie był przekonany do tego, by poddać się zabiegowi. W końcu w sierpniu 2015 r. przeszedł operację. W listopadzie tamtego roku przyznał zaś:

Chciałem uniknąć operacji, ale nie miałem innego wyjścia

Można się mądrzyć po czasie, że to było do przewidzenia. Faktem jest jednak, że jeśli gra się przez ponad trzy lata z niewyleczoną kontuzją to taki stan rzeczy nie może się dobrze skończyć. Nadszarpnięty organizm odmówił w końcu posłuszeństwa. Zabieg przyszedł najprawdopodobniej zbyt późno by pomocnik mógł myśleć o powrocie na piłkarskie boiska. Czy winny jest tylko piłkarz? Być może także jego klub (Legia Warszawa), który zbyt mało zrobił by przekonać swojego pracownika do poddania się operacji.

Konsekwencje igrania ze zdrowiem mogą być jak widać bardzo poważne: Vrdoljak od 2015 r. nie zagrał już w piłkę, stracił opaskę kapitańską w Legii, ostatecznie też opuścił Łazienkowską w sierpniu 2016 r. Gdyby nie ta historia z kolanem, być może spełniłby on swoje wielkie marzenie: zagrać z "Wojskowymi" w Lidze Mistrzów.

P.S. Jako, że jak sam się nie pochwalisz, to nikt cię nie pochwali to mogę jeszcze dodać, że wspomniany wyżej wywiad z dr Śmigielskim to jak do tej pory najdłuższy jakiego udzielił prasie ten ceniony lekarz. Półtorej godziny bardzo przyjemnej i rzeczowej rozmowy. Oto linki do dwóch części wywiadu:

http://weszlo.com/2013/12/26/dr-smigielski-o-kontuzjach-w-legii-opiece-medycznej-i-odzywianiu-sie-pilkarzy-czesc-pierwsza/

http://weszlo.com/2013/12/27/legia-perquis-tyton-druga-czesc-wywiadu-z-dr-robertem-smigielskim/

Dlaczego polskie skoki dziś to nie tylko Stoch?

09:52

Kiedyś był tylko Adam Małysz i długo długo nikt. Sukcesem był drugi polski skoczek w finałowej serii konkursu. Później nastały czasy triumfów Kamila Stocha, ale za nim też nie poszli koledzy. W tym sezonie to się zmieniło. Piotr Żyła skacze regularnie daleko, Maciej Kot wygrywa swoje pierwsze konkursy w życiu. Skąd te wyniki? Dlaczego akurat teraz?

Zbliżają się najważniejsze zawody aktualnego cyklu startów w skokach narciarskich - mistrzostwa świata. Za sprawą Kamila Stocha, Macieja Kota i całej drużyny możemy liczyć na medale z tej imprezy. Jednak już teraz należy powiedzieć, ze jest to dla nas niezwykły sezon. Historyczny. Spróbuję odpowiedzieć na pytanie jak to się stało, że także pozostali polscy skoczkowie wreszcie zaczęli skakać tłumnie daleko, a nie tylko ich lider.

Kilka faktów na dzień 20.02.2017 r.:

Kamil Stoch liderem Pucharu Świata, wygrał siedem konkursów w tym sezonie
Maciej Kot jest piąty w klasyfikacji generalnej, wygrał dwa konkursy w Azji ostatnio
Piotr Żyła balansuje na granicy pierwszej dziesiątki Pucharu Świata
pozostali: Jan Ziobro i Dawid Kubacki bywają w pierwszej dziesiątce czy piętnastce danych zawodów
Polska jest liderem w klasyfikacji Pucharu Narodów

Sezon marzenie. Aż brakuje przymiotników by go dobrze opisać. Kamil Stoch toczy fantastyczny pojedynek ze Stefanem Kraftem o końcowe zwycięstwo w „generalce”. Moją uwagę zwraca jednak inna kwestia. Stoch Stochem, to nic nadzwyczajnego że mistrz olimpijski skacze tak daleko i ma szanse na końcowy sukces w tegorocznym cyklu startów. Co innego z pozostałymi jego kolegami z kadry. Oni praktycznie w każdym kolejnym konkursie tego sezonu zaskakują nas czymś pozytywnym.

Trzech Polaków w pierwszej dziesiątce danych zawodów, trzech Polaków w pierwszej dziesiątce klasyfikacji generalnej - takie obrazki widzieliśmy w tym sezonie już niejednokrotnie. Nic więc dziwnego, że Polacy wygrali także niedawno zawody drużynowe. Że są na czele klasyfikacji narodów, gdzie liczą się punkty czterech pierwszych zawodników z każdego kraju (co oznacza, że czterech najlepszych Polaków zgromadziło razem więcej punktów niż czterech najlepszych Niemców czy Austriaków - kosmos!). A przecież przed nami jeszcze główne danie sezonu rozpoczynające się w tym tygodniu - mistrzostwa świata w fińskim Lahti. Mistrzostwa, na których to równie dobrze konkurs na małej skoczni może wygrać Kot, na dużej skoczni Stoch, a drużyna może sięgnąć po złoto. Niemożliwe? Po tegorocznych wyczynach naszych skoczków byłbym akurat ostrożny z używaniem tego określenia wobec naszych zawodników.

Od lat w polskich skokach wyglądało to następująco: był sobie lider (kiedyś Małysz, dziś Stoch) a dalej długo długo nikt. Ok, zdarzały się pojedyncze dobre rezultaty innych skoczków. Był nawet zwycięski konkurs drużynowy. Jednak intensywność, z jaką koledzy Stocha odnoszą sukcesy w tymże sezonie jest wręcz nieprawdopodobna. Kiedyś osiągnięciem nazywano sytuację gdy prócz lidera (Małysz/Stoch) jakikolwiek inny Polak załapał się do drugiej serii. Dziś chlebem powszednim staje się powoli sytuacja gdy trzech Polaków jest w pierwszej dziesiątce zawodów. Cuda? Raczej nie - wydaje się, że jest to efekt kilku okoliczności, które zaszły jednocześnie.

Pierwszą i podstawą przyczyną obecnych triumfów jest zmiana na stanowisku szkoleniowca kadry A skoczków. Trzeba to szczerze przyznać: czapki z głów dla działaczy, angaż Austriaka Stefana Horngachera był strzałem w „10”. Z jednej strony Horngacher był kimś nowym, wprowadził trochę świeżości do drużyny. Z drugiej zaś nie był zupełnie nowy, pracował kilka lat temu z naszą kadrą B. Z kolei układ trenerski z Łukaszem Kruczkiem ewidentnie się wypalił. Co nie zmienia faktu, że na sukces pracuje się latami dlatego dzisiejszych rezultatów Polaków nie byłoby bez pracy Kruczka. Austriacki trener po prostu w odpowiedni sposób rozwija jego projekt. Horngacher nie dość, że przekonał Piotra Żyłę do zmiany pozycji dojazdowej (dokonał tym samym prawie niemożliwego, bo Żyła zrezygnował ze swojego słynnego „garbik, fajeczka”), to jeszcze uwolnił drzemiący od lat w Maćku Kocie potencjał. Efekty były natychmiastowe: Żyła z niezwykłą regularnością melduje się w pierwszej dziesiątce, Kot zaczął wygrywać konkursy.

Zmiany na stanowisku szkoleniowca dokonano więc i w dobrym momencie i postawiono na odpowiednią osobę. Z resztą sukcesów tych nie byłoby również gdyby i w samych zawodnikach nie nastąpiła wewnętrzna przemiana. Szczególnie Kot i Żyła są dziś bardziej dojrzali, świadomi swoich możliwości, a jednocześnie nie ekscytujący się nadto pojedynczymi dalekimi lotami. W każdym kolejnym skoku chcą być po prostu jeszcze lepsi. Ponadto wydaje się, że polska reprezentacja autentycznie tworzy dziś jedną zgraną drużynę. Teoretycznie liderem zespołu jest Kamil Stoch, ale jego pozycja nie jest dużo wyższa od pozostałych, a przynajmniej w głowach jego kolegów z kadry. Gdy oglądało się skoki za czasów Małysza to można było czasem odnieść wrażenie, że to zamieszanie wokół skoczka z Wisły wpływało destrukcyjnie na innych reprezentantów. Pozostawali oni w jego cieniu tak bardzo, że nie byli w stanie mentalnie się z niego wydostać i przekraczać tym samym również swoje własne bariery. Dziś jest inaczej. Dziś liderem jest Stoch, ale pozostali to równie „pełnoprawni reprezentanci”. Oczywiście mam tu na myśli w sferze mentalnej, bo przecież organizacyjnie nikt kolegom Małysza z kadry nie zabraniał dalekich lotów, raczej wręcz przeciwnie.

Skoki narciarski polegają co prawda na tym by unosząc się w powietrzu osiągnąć jak najdalszą odległość, ale ostateczny wynik i tak w głównej mierze jest konsekwencją psychiki skoczka. Psycholog jest dziś tak samo ważny jak trener główny czy serwisanci sprzętu. Kruczek czy Horngacher na pytanie dziennikarzy o psychologa nie odpowiedzą nigdy tak jak swego czasu raczył rzec trener reprezentacji Polski w piłce nożnej Franciszek Smuda:

„Psycholog? W drużynie nie ma wariatów”.

I to nie dlatego, że wśród polskich skoczków nie ma wariatów, bo tak naprawdę każdy nim jest. Czym bowiem jest skakanie z prędkością około 100 km/h głową w dół będąc w powietrzu przez kilka sekund niczym ptak? Czystym wariactwem, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Janowicza last minute

05:42

Z Jerzym Janowiczem na lotnisku Okęcie, lipiec 2014 r.

Jeśli Jerzy Janowicz nie chce do reszty zmarnować swojej kariery to rok 2017 jest chyba ostatnim by zacząć ją odbudowywać. Lata lecą nieubłaganie. Janowicz nie jest już młodym-zdolnym, coraz bliżej mu do miana jednego z najbardziej zmarnowanych tenisowych talentów ostatnich lat. Co musi się stać, żeby polski tenisista ponownie zaczął odnosić sukcesy?

Listopad 2012 – Janowicz dociera do finału ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu, po drodze pokonując Cilicia, Murraya, Verdesaco i Simona. W tamtym miesiącu Polak kończy też 22 lata. Świat tenisa stoi przed nim otworem. Od tego czasu: tysiące zszarganych nerwów, setki złamanych rakiet, kontuzje, fochy i jeden półfinał Wielkiego Szlema (Wimbledon 2013). Bilans zdecydowanie negatywny.

A czas płynie i płynie. Dziś Janowicz ma już prawie 27 lat. Nie jest to więc zawodnik młodego pokolenia, perspektywiczny. 16 lutego 2017 roku Janowicz błąka się po peryferiach światowego tenisa. Urazy i słabsza forma (albo odwrotna kolejność) sprawiły, iż Polak plasuje się na dalekim 248 miejscu w rankingu ATP. Jest co prawda tym samym obecnie najwyżej sklasyfikowanym w rankingu polskim tenisistą (o zgrozo!). Jednakże jakie to pocieszenie jeśli 13 sierpnia 2013 roku był na 14. miejscu w rankingu. Nigdy później tak wysoko już nie był. Z dzisiejszej perspektywy brzmi to jak jakiś nierealny sen. Sen, a raczej obecnie marazm, z którego czym prędzej Janowicz musi się wydostać.

Od 2012 roku wiele się zmieniło. Tzw. "młode strzelby" (Raonić, Dimitrow czy Cilić) dorosły i na stałe zagościły na tenisowych salonach. Potrafią rzucić wyzwanie Federerowi, Djokovicowi, Nadalowi czy Murray’owi. Niestety wśród nich nie ma Janowicza. Nie ma choć jeszcze za dzieciaka był. W 2007 roku w finale prestiżowych mistrzostw juniorów w tenisie Orange Bowl młody Polak przegrał nieznacznie z Dimitrowem. Później ich kariery rozwinęły się jednak w diametralnie inny sposób. W 2012 roku po udanym turnieju w Paryżu Janowicz był na ustach wielu komentatorów. Chwalony zewsząd za nowoczesny styl gry, mocny serwis, przebojowość. Dziś? Dziś nawet nie jest już krytykowany co po prostu… pomijany. Nowi młodzi zdolni to Alexander Zverev czy Borna Corić. Czy prawie 27-letni Janowicz może jeszcze wrócić do światowej czołówki? Moim zdaniem tak. Wszystko zależy od niego. A konkretnie od jego głowy.

O Janowiczu usłyszałem pierwszy raz gdzieś około 2010 roku. Zawsze był wybuchowy, nietuzinkowy i psychicznie nie do końca ustabilizowany. 2012 rok i wspomniany turniej w Paryżu ukazał jak wielki talent drzemie w tym tenisiście ale jednocześnie jak bardzo tykającą bombą jest jego osobowość. Tenis oglądam od kilkunastu lat, różne rzeczy widziałem na korcie, ale żeby zawodnik po zwycięstwie z radości rozrywał swoją koszulkę – to był dla mnie widok niecodzienny. Pewne novum. A łodzian w ten osobliwy sposób reagował w paryskiej hali na kolejne zwycięstwa. Pierwsze oznaki emocjonalnych kłopotów Janowicza, które z czasem przerodziły się w skazę, która zdominowała jego talent. W 2017 roku recepta na wyjście z tej sytuacji jest niezmienna: porządny psycholog, inny trener i odcięcie się od rodziców.

Zacznijmy od końca. Agnieszka Radwańska z poziomu tenisistki zdolnej acz wciąż średniej do tenisistki wybitnej, a przynajmniej bardzo dobrej, przeszła w momencie rozstania zawodowego ze swoim ojcem. Dalsze trwanie układu córka (zawodniczka) - tata (trener) hamowało rozwój Radwańskiej. Zmiana szkoleniowca na kogoś z zewnątrz, a konkretnie na Tomasza Wiktorowskiego była strzałem w dziesiątkę. Aż nasuwa się sugestia by Janowicz poszedł śladem swojej rodaczki. Tym bardziej, gdy czyta się niektóre wypowiedzi jego rodziców:

- Na igrzyskach w Rio mojego syna interesuje tylko zwycięstwo. U niego nie ma minimalistycznego podejścia. Pracuje bardzo ciężko, nawet po 5-6 godzin dziennie - mówił w wywiadzie z Eurosport.Onet.pl ojciec najlepszego polskiego tenisisty.

- Jerzyk się nie wykłócał. To polscy dziennikarze opowiadają głupoty i szukają sensacji – przekonywali rodzice Janowicza, tym razem w wywiadzie dla Natemat.

Polak w 2016 roku rozstał się ze swoim długoletnim fińskim trenerem Kimem Tiilikainenem. Obecnie trwają poszukiwania jego następcy. Słusznie, skoro Fin nie był w stanie już wpłynąć na swojego podopiecznego to należało poszukać kogoś nowego. Jednakże nawet Brad Gilbert nie pomoże jeśli tak mocno w karierę zawodnika z Łodzi zaangażowani będą jego rodzice. Tym bardziej, że oni nie widzą nic złego w zachowaniu swojego syna, w jego emocjonalnym nieporządku i nie uznają, że kolejne porażki mogą być spowodowane trudnym charakterem ich dziecka. Gdy do sieci wypływa film, na którym widać jak polski tenisista gra na komputerze przez internet i w pewnym momencie ze złości niszczy sprzęt, to jaka jest reakcja jego najbliższych? Obrona przez atak na dziennikarzy oraz zaklinanie rzeczywistości poprzez dowodzenie, że Janowicz nie ma problemów z osobowością.

Tymczasem możesz mieć nawet największy talent, wypić cały kociołek napoju magicznego od Panoramiksa ale jeśli nie jesteś psychicznie gotowy do sportowej rywalizacji to sukcesów nie osiągniesz. I dopóki nie zrozumie tego sam zainteresowany, dopóty jego największym osiągnięciem pozostanie półfinał Wimbledonu z 2013 roku.

– Dość dyskretnie sygnalizowałem w swoich transmisjach ze spotkań Janowicza, że nie tyle niepokoi mnie jego gra, co jego osobowość – jego zachowanie. Na tych konferencjach prasowych znalazłem niestety potwierdzenie. Nadmierna miłość własna, zarozumiałość, brak zrozumienia, czym jest autorytet w życiu młodego człowieka, brak taktu, brak wyczucia. Tenis wymaga odporności. Tej odporności niestety Janowicz nie ma – mówił w wywiadzie radiowym dla „Jedynki” legendarny komentator Bohdan Tomaszewski.

Moim zdaniem nie wszystko jest jeszcze stracone. Blisko 27-letni tenisista może wydostać się ze sportowego niebytu. Do tego potrzeba jednak nie tyle ciężkiej pracy na korcie czy na siłowni co przede wszystkim w poradni psychologicznej. Bo to, że Janowicz wciąż może grać jak równy z równym z najlepszymi pokazały jego niedawne dwa tegoroczne pojedynki. Oba przegrane, ale w sposób minimalny. W Australian Open Janowicz odpadł w 1. rundzie po porażce z Ciliciem 6:4,6:4, 2:6,2:6,3:6. Z kolei w Sofii uległ Dimitrowowi 6:4,3:6, 5:7. Kilka piłek inaczej zagranych i 248 na świecie zawodnik ograłby rywali ze światowego topu.

Aby nie były to pojedyncze oznaki dobrej gry a stała tendencja zwyżkowa konieczne są radykalne zmiany u naszego tenisisty. Dawno polski tenis nie miał takiego talentu i żal byłoby za kilka lat wspominać łodzianina jako dobrze zapowiadającego się gracza, który jednak zupełnie zaprzepaścił swoje szanse. Oby za 2-3 lata nie trzeba było podsumowywać zakończonej kariery Jerzego Janowicza słowami Wyspiańskiego: „Miałeś chamie złoty róg, ostał ci się ino sznur”.

Trudny przypadek Grzegorza Krychowiaka

04:50

Wczorajsza wygrana zespołu PSG nad Barceloną (4:0) w pierwszym meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów dla Grzegorza Krychowiaka miała słodko-gorzki smak. Wszak Polak przychodził do Paryżan właśnie po to by osiągać wielkie sukcesy (jeszcze większe niż w Sevilli). Jednakże nie w charakterze obserwatora z trybun. Czy polski pomocnik ma jeszcze czego szukać w Paryżu?

Na pierwszy rzut oka transfer ten zdawał się dla wielu tym z gatunku idealnych. Reprezentant Polski po udanym w wykonaniu naszej reprezentacji Euro 2016 zamienił mocną Sevillę na jeszcze mocniejsze PSG. Awans do najwyżej ligi, top topów. Suma? 30 mln euro, najdroższy polski piłkarz w historii. Okoliczności sprzyjające? Krychowiak zna Francję: grał w tej lidze wiele lat (Reims, Nantes, Bordeaux), ma dziewczynę Francuzkę, zna język, kulturę; zna trenera Unaia Emery’ego ( z nim pracował w stolicy Andaluzji), zna nawet dyrektora Oliviera Letanga z czasów gry w Reims. Aklimatyzacja wydawała się sprawą naturalną i bezproblemową. W całej tej dyskusji zapomniano jednak najwyraźniej o najważniejszym czynniku: aspekcie stricte sportowym.

To, że Krychowiak przerastał Sevillę i był gotowy na transfer – to jedno. To zaś, jaki klub wybrał do dalszej kariery – to drugie. A moim zdaniem zdecydował, co może brzmieć jak paradoks ze względu na wyżej wymienione korzystne warunki, najgorzej jak mógł. I nie pomoże tu żadne zaklinanie rzeczywistości przez polskich kibiców czy dziennikarzy.

- To świetny piłkarz. Niestety w PSG mu nie idzie. Coś jest nie tak jeśli chodzi o zgranie z zespołem - powiedział były reprezentant kraju Roman Kosecki komentując sytuację polskiego pomocnika.

Wypowiedź co najmniej dyskusyjna. W rzeczywistości bowiem projekt „Krychowiak w PSG” od początku był skazany na pożarcie, tak samo z resztą jak wyjazd Bartosza Kapustki do Leicester (o czym pisałem swego czasu tutaj: http://footbar.org/post/glowne/3571,kapustka-w-leicester-watpliwy-sens-tego-transferu).

Inna liga, inne problemy – ale mechanizm jest ten sam: tu i tu polski piłkarz poszedł do nieodpowiedniego klubu ze względu na wewnętrzną rywalizację zawodników. Pamiętam komentarze do mojego artykułu na temat Kapustki, ten hejt. Pamiętam zapewnienia kibiców, że przecież jest młody, zdolny – na pewno sobie poradzi. A Krychowiak? To, że błyszczał nawet w starciach z Barceloną i Realem w lidze hiszpańskiej miało z automatu zapewnić mu miejsce w pierwszym składzie PSG. Jak dziś wiemy, nie zapewniło.

Nieobecność Krychowiaka nawet na ławce rezerwowych we wczorajszym spotkaniu z Blaugraną pokazuje dobitnie, gdzie jeszcze niedawno był Polak, a gdzie jest teraz. Jeden z głównych aktorów w spektaklach Sevilla – Duma Katalonii/Królewscy, dziś zesłany do rezerw Paryżan. Zesłany, trudno to nazwać inaczej. Klub korzysta z tego, że Polak miał kontuzję i zasłaniając się tą okolicznością pozbywa się kłopotu jakim jest dla niego reprezentant Polski. Niewyobrażalne wydaje się by np. Gareth Bale po urazie miał początkowo grać w trzecioligowej Castilli by dopiero z czasem wrócić do składu pierwszego zespołu Realu Madryt.

Odpowiedź na pytanie dlaczego Krychowiakowi nie wiedzie się we Francji jest prosta: zwyczajnie przegrywa rywalizację o miejsce w składzie z Verrattim, Mottą, Matuidim i Rabiotem. Jest piątym do składu, piątym kołem u wozu. A od biedy w środku pola zagrać może także di Maria. PSG to drużyna nieco inna niż Sevilla, bardziej ofensywna i wymagająca dla pomocnika. Sama zdolność do odbierania piłki czy waleczność nie wystarczą, a Polaka w ciągu miesiąca nie da się „przerobić” na posyłającego otwierające prostopadłe podania zawodnika. Od początku swojej obecności w Paryżu grał zbyt wolno, zbyt asekurancko, a z czasem pojawiły się u niego nawet błędy w obronie do czego już w ogóle kibice nie byli przyzwyczajeni. I nagle Krychowiak stracił wszelkie atuty do gry w PSG: ani nie jest kreatorem, wirtuozem gry, ani też nie jest już tytanem gry obronnej. Argumenty uprawniające do gry w pierwszym składzie? Obecnie praktycznie żadne. No może poza tymi 30 mln wydanymi na niego, bo nawet bogatych szejków mogą boleć zmarnowane pieniądze. Ale też raczej nie na tyle boleć by Polak mógł częściej niż rzadziej wychodzić na boisko. Często przywoływany czynnik o tym, iż Motta jest już sędziwego wieku i w końcu odejdzie na emeryturę przez co zrobi miejsce dla reprezentanta Polski? Może tak, ale równie dobrze mistrz Francji mając Krychowiaka w obecnej formie po prostu może wówczas poszukać na rynku transferowym kolejnego pomocnika, który zastąpi doświadczonego Włocha.

Czy winnym zaistniałej sytuacji jest głównie polski piłkarz? Moim zdaniem nie tylko. Oczywiście to jego podpis widnieje na umowie łączącej go z PSG, to on ostatecznie musiał wyrazić zgodę na przenosiny do Paryża. Jednakże od tego są menadżerowie piłkarscy by w takiej sytuacji przeanalizować szanse na grę swojego zawodnika i powiedzieć: „Słuchaj Grzegorz, to miłe, że PSG jest Tobą zainteresowane, ale zastanów się czy warto iść do drużyny, w której możesz mieć tak mało okazji do regularnych występów”. Bo to, że ruch w postaci transferu z Sevilli do ekipy z Parc des Princes miał charakter wielce ryzykowny było od początku oczywiste i nie trzeba było do tego wyrafinowanej wiedzy piłkarskiej. Motta, Verratti, Rabiot i Matuidi nie grają w PSG od miesiąca. Nikt z nich nie odda też miejsca w składzie Krychowiakowi, nawet kupionemu za 30 mln euro. Piłkarski menadżer nie jest tylko od tego by słodzić piłkarzowi, ale raczej głównie od tego by stawiać go do pionu i sugerować mu bezpieczne opcje. Optymalne. Wybór PSG nie mieścił się w tych kategoriach ani trochę.

Co powinien zrobić reprezentant Polski w tej sytuacji? Najprościej byłoby krzyknąć: zmienić klub. Jednakże ja bym dodał: uczynić to z głową. Uczyć się na własnych błędach. Przeanalizować prawdopodobieństwo swoich występów. Jeśli to zawodnik uparł się na drużynę Mistrza Francji (mimo iż menadżer odradzał mu ten krok) – to tym bardziej warto nie powielać takiej pomyłki. Nie z motyką na słońce, a raczej z chłodnym rozumem. Tym bardziej, że nie jest to koniec świata. Jeśli Krychowiak latem zmieniłby klub (a nie walczył bez sensu o pierwszy skład PSG – co zapowiedział i co było powodem tego, iż nie odszedł w niedawno zamkniętym zimowym okienku transferowym) na bardziej odpowiedni dla niego, to wówczas ten jeden stracony rok w Paryżu szybko można będzie puścić w niepamięć. Przez „odpowiedni klub” mam na myśli: o innym stylu gry i z nieco mniejszą rywalizacją w środku pola. Nie będę tu się mądrzył i sugerował, który zespół byłby tym „idealny” dla Polaka. Tym bardziej, że odpowiedź na to pytanie wymagałaby wielu godzin analiz i gry takiej drużyny i poszczególnych jej pomocników. Jedno wydaje się jednak oczywiste – dalsza obecność Krychowiaka w Paryżu jest bezcelowa. A zmiana klubu konieczna. W innym wypadku z bardzo dobrego środkowego pomocnika europejskiej klasy może niebawem zbyt wiele nie zostać. Co odczuje nie tylko sam zawodnik ale i nasza reprezentacja. „Grzanie ławy” jeszcze nikogo nie uczyniło lepszym piłkarzem.

Dominik Senkowski - blog